Lasy namorzynowe w indonezyjskiej części Borneo zanikają na skutek gospodarki człowieka. To już ostatni gwizdek by zahamować ten zabójczy proces.Indonezja wciąż jeszcze może pochwalić się największą ilością lasów namorzynowych na świecie. Indonezyjskie obszary występowania mangrowców stanowią ponad 20 % światowych zasobów tej formacji roślinnej.
Lasy namorzynowe występujące w strefie międzyzwrotnikowej od Ameryki południowej poprzez Afrykę aż do Azji, porastają przybrzeżne strefy pływów morskich, zatoki, laguny oraz ujścia wielkich rzek.
Stąd też jeszcze inna nazwa własna jaką określa się ten rodzaj drzewostanów czyli lasy pływowe.
Lasy namorzynowe są niezwykle ważne dla swoich lokalnych ekosystemów, ponieważ bardzo często na ich obszarach swoje schronienie znajduje wiele rzadkich ptaków, węży, krokodyli oraz przede wszystkim narybku.
Inną szczególną cechę namorzyn uwidoczniło śmiercionośne tsunami, które w 2004 roku dokonało hekatomby w północnej części Sumatry oraz w Tajlandii i na Sri Lance.
Przeprowadzone po nim analizy linii brzegowej, wyraźnie potwierdziły iż obszary występowania namorzyn zostały potraktowane przez tsunami znacznie łagodniej.
Las mangrowców spełnił rolę naturalnego pochłaniacza energii od fali uderzeniowej oszczędzając wiele istnień ludzkich.
Z tym większą uwagą i dbałością traktować należy utrzymanie stanów lasów mangrowych w poszczególnych rejonach Archipelagu.
Według najnowszych danych z południa Borneo prawie 150 000 hektarów tamtejszych lasów pływowych została w ostatnim okresie bezpowrotnie zniszczona. Wiadomość to tym tragiczniejsza, gdy weźmiemy pod uwagę statystykę porównawczą mówiącą o przetrwaniu jedynie niespełna 20 000 hektarów zdrowego lasu.
Winą takiego stanu rzeczy obarcza się jak zwykle czynnik ludzki lub po prostu po imieniu rozwój przemysłowy za wszelką cenę.
Władze lokalne apelują o odgórne zatrzymanie tego procesu poprzez bardziej restrykcyjne wydawanie licencji przedsiębiorstwom mogącym się do procesu zanikania lasów przyczyniać.
by 